حمل و نقل جاده ای چیست؟

تاریخچه حمل و نقل جاده ای

حمل و نقل جاده ای چیست؟ حمل و نقل جاده ای یا حمل زمینی نوعی حمل و نقل با استفاده از جاده ها است. حمل و نقل در جاده ها تقریباً می تواند در حمل و نقل کالا و حمل و نقل مردم گروه بندی شود. در بسیاری از کشورها الزامات صدور مجوز و مقررات ایمنی، جدایی دو صنعت را تضمین می کند. حرکت در جاده ها ممکن است با دوچرخه یا اتومبیل، کامیون یا حیوانات مانند اسب، گاو یا شتر باشد. شبکه های استاندارد جاده ها توسط رومی ها، پارس ها، آزتک ها و سایر امپراطوری های اولیه به تصویب رسید.

محموله ممکن است توسط شرکت های حمل و نقل حمل شود، در حالی که ممکن است مسافران از طریق ترانزیت انبوه حمل و نقل نیز مبادرات به جابه جایی کالا نمایند. ویژگی های معمول تعریف شده از جاده های مدرن شامل خطوط مشخص و علائم است. کلاس های مختلفی برای جاده وجود دارد: از جاده های محلی دو بانده با تقاطع های درجه یک تا بزرگراه های کنترل شده.

ماهیت حمل و نقل جاده ای کالا به غیر از میزان توسعه زیرساخت های محلی بستگی به میزان حمل و نقل کالا توسط جاده، وزن و حجم حمل و نقل فردی و نوع کالای حمل شده نیز دارد. برای مسافت های کوتاه، از محموله های کوچک وانت استفاده می شود. برای حمل و نقل های بزرگ کامیون مناسب می باشد.

در بعضی از کشورها محموله ها از طریق جاده در واگن های اسب کشیده شده، چرخ دستی های الاغ یا حالت غیر موتوری حمل می شوند. خدمات تحویل گاهی مقوله جداگانه ای از حمل و نقل بار محسوب می شوند. در بسیاری از مناطق فست فود با انواع وسایل نقلیه در جاده ها منتقل می شود. برای تحویل بسته های داخلی و اسناد کوچک در داخل شهر استفاده از دوچرخه بسیار متداول است.

آشنایی با شبکه جدید جاده ای

با توسعه و ثروتمند شدن کشورها، به ویژه در دوره رنسانس، راه ها و پل های جدید شروع به ساخت کردند که اغلب بر اساس طرح های رومی بنا میشدند. اگرچه تلاشهایی برای کشف مجدد روش های پیشرفته رومیان وجود داشت اما قبل از قرن هجده میلادی، نوآوری های مفیدی در ساخت و ساز جاده وجود نداشت.

در اوایل قرن هجده میلادی، پارلمان انگلستان شروع به تصویب یک سری اعمال و قوانین کرد که به دادرسان محلی اختیار می داد تا دروازه های عوارضی را در جاده ها مستقر کنند. دروازه عوارضی که در Mill Wade ساخته شده، نخستین دروازه مؤثر در انگلستان به شمار میرفت. این عوارضی مسیری بین شهر چستر لندن و فوتهیل بود که بعدها تبدیل به مسیری شد که بتوان بوسیله آن پایه های مستحکمی برای ایجاد بزرگراه ها ایجاد نمود.

نقش مهندسی عمران در توسعه حمل و نقل جاده ای

در اواخر قرن هجده و اوایل قرن نوزده میلادی، روش های جدید ساخت بزرگراه با کار سه مهندس انگلیسی به نام های: جان متکالف (John Metcalf)، توماس تلفورد (Thomas Telford) و جان لودون مک آدام (John Loudon McAdam) با همکاری و مشاوره مهندس راه و جاده فرانسوی پیر ماری جریمه ترساگوت (Pierre-Marie-Jérôme Trésaguet) آغاز شد.

نخستین سازنده جاده حرفه ای که در طول انقلاب صنعتی ظهور کرد، جان متکلف بود که از سال ۱۷۶۵ حدود ۱۸۰ مایل (۲۹۰ کیلومتر) جاده، عمدتا در شمال انگلستان ساخت. او معتقد بود که یک جاده خوب باید پایه های خوبی داشته باشد، به خوبی تخلیه شود و یک سطح محدب صاف داشته باشید تا آب باران به سرعت در مجرای کنار رودخانه تخلیه شود. وی اهمیت زهکشی خوب را درک کرد و فهمید که باران منشاء بیشتر مشکلات در جاده ها به شمار میرود.

پیر ماری-جریمه ترساگوت نخستین رویکرد علمی در مورد ساخت جاده در فرانسه را همزمان برقرار کرد. وی در سال ۱۷۷۵ یادداشتی را درباره روش خود نوشت که در فرانسه به یک دستورالعمل عمومی تبدیل شد. این دستورالعمل شامل لایه ای از سنگ های بزرگ پوشانده شده بود که توسط لایه ای از شن های کوچکتر و ریز پوشانده مش شدند. لایه پایین تر در اصل روش قدیمی رومیان بود که وی آن را بهبود بخشید و به این امر اشاره میکرد که هدف از این لایه (مسیر فرعی یا پایه) انتقال وزن جاده و ترافیک آن به زمین است، ضمن اینکه از زمین نیز محافظت می کند: تغییر شکل با پخش وزن به طور مساوی.

نقشه بردار و مهندس توماس تلفورد همچنین پیشرفت چشمگیری در مهندسی راه های جدید و ساخت پل ها داشته است. روش او در ساخت جاده شامل حفر یک سنگر بزرگ است که در آن پایه ای از سنگین سنگ بنا شده است. او همچنین جاده های خود را به گونه ای طراحی کرد که از پایین مرکز شیب پیدا کرد و امکان تخلیه زهکشی را فراهم کرد. سطح جاده های او از سنگ ریزه های شکسته تشکیل شده بود. وی همچنین با بهبود انتخاب سنگ براساس ضخامت، با در نظر گرفتن ترافیک، تراز و شیب، روشهای ساخت راه ها را نیز بهبود بخشید. در سالهای بعد، تلفورد مسئولیت بازسازی بخش هایی از جاده لندن به هلدهد را بر عهده داشت، وظیفه ای که توسط دستیار ده ساله خود، جان مک نیل انجام شد.

آشنایی با ماشین های حمل و نقل جاده ای

عموما شرکت های حمل و نقل محموله حمل و نقل جاده ای را قبول می کنند. در بسیاری مواقع رانندگان کامیون بطور مستقل کار می کنند (مستقیما برای مشتری کار می کنند) و یا از طریق باربری یا نمایندگی های حمل و نقل مبادرت به حمل زمینی کالا میکنند. برخی از شرکت های بزرگ (به عنوان مثال زنجیره های فروشگاه های مواد غذایی) عملیات حمل و نقل داخلی خود را بوسیله کامیون های تحت مالکیت خود انجام می دهند و به شرکت یا موسسه دیگری وابسته نیستند. حجم بازار باربری و حمل و نقل عمومی در سال ۲۰۱۰ نزدیک به ۱۲۵ میلیارد دلار بوده است.

در ایالات متحده آمریکا بسیاری از کامیون داران، کامیون مخصوص خود را دارند و به عنوان اپراتور صاحب کالا شناخته می شوند. برخی از موارد حمل و نقل جاده ای در مسیرهای منظم یا فقط برای یک گیرنده بصورت اختصاصی در هر بار انجام می شود، در حالی که برخی دیگر از راننده ها، کالاها را از ایستگاه های بارگیری / حمل بار مختلف به گیرنده های مختلف منتقل می کنند. در برخی از مسافت های طولانی کامیون داران ممکن است مجبور شوند برای استراحت توقف کنند.

لایحه بار صادر شده توسط فرستنده، سند اصلی حمل و نقل جاده ای را ارائه می دهد. در حمل و نقل مرزی، کامیون دار بار و اسناد و مدارک ارائه شده توسط فرستنده را برای بازرسی به گمرک ارائه می دهد. این امر همچنین در مورد محموله هایی که از بندر رایگان منتقل می شوند نیز صدق می کند.

حمل و نقل زمینی اگر برای جابجایی انسان باشد، با انواع خودرو، اتوبوس، قطار و مترو قابل انجام است. برای جابجایی کالا علاوه بر روش های ذکر شده در بالا، کامیون های کفی، تانکر، یخچالی و بسیاری ماشین های سنگین دیگر که مخصوص حمل بار هستند، نیز وجود دارند.

خدمات ارائه شده توسط حمل و نقل جاده ای

– حمل و نقل زمینی به صورت داخلی و بین المللی

– حمل و نقل تجهیزات به صورت پروژه ای

– حمل و نقل کالاهای خطرناک

– حمل و نقل کالاهای قابل فساد

– حمل و نقل کالاهای سنگین و سبک

– سرویس‌های حمل زمینی به صورت گروپاژ از اروپا به گمرکات ایران و بلعکس

– حمل محمولات مجاز دارای ابعاد ترافیکی، پروژه ای و فله